2 0 1 8
Wat een mooi jaar en wat hebben we veel mooie herinneringen gemaakt. Verhuist en samen gaan wonen met de liefde van mijn leven. Het mooiste gebied van Italië gezien en daar een fantastisch tijd gehad. Een hondje gekocht en opgevoed. Ondertussen is ze een van mijn beste vriendjes! En kan ik het niet meer voorstellen om thuis te komen zonder Fien. Het jaar dat ik er voor heb gekozen om een nieuwe opleiding te doen, waardoor ik zeker weet.. dat ik met die kennis zou komen waar ik wil komen. Het jaar waar er genoeg feestjes, festivals en plezier is geweest. Het jaar dat de zomer zo zwoel en warm is geweest dat we meer buiten leefden dan binnen en we ondertussen elk terras in de buurt kennen. En het belangrijkste: Het jaar dat ik zwanger ben geworden van onze kleine spruit! We kunnen niet wachten tot jij op deze mooie wereld bent.
2 0 1 9
Vol verwachting, vol vragen en onwetendheid gingen wij dit jaar in. Afwachtend op de geboorte, kraamweken en de ontwikkelingen van Luca. Ook draag ik sinds april een ring om mijn vinger, die ring en het woordje “ja” gaven mij een andere achternaam. Voor altijd verbonden aan elkaar. Hoe zou hij er uit zien en hoe zo onze eerste ontmoeting zijn? Er zijn zoveel vragen beantwoord, zoveel twijfel is verdwenen in kracht en de liefde is nog groter geworden. Ik had nooit kunnen denken dat ik zo sterk was, dat mijn lichaam jou heeft gedragen, gebaard en dat ik met borstvoeding jou laat groeien. De onzekerheden die ik voorheen had, over mijn lichaam, vooral toen, voor de zwangerschap zijn totaal verdwenen. Ik voel geen stress meer of ik wel slank genoeg ben en heb niet eens meer zin om calorieën te tellen of elke dag in de sportschool te gaan zweten.
Genoeg is genoeg. Ik ben genoeg. Ik laat jou groeien en lachen. Ik leer je wat goed en fout is, hoe je moet luisteren en dat je de hond niet mag slaan. En toen Luca nog in mijn buik zat, waren wij onafscheidelijk: door middel van bloed en water, waren wij aan elkaar verboden. Ik droeg ineens twee harten. Jou hart dichtbij de mijne. Vanaf het moment dat Luca geboren werd. Moest ik hem delen. Met zijn vader, die intens veel vanaf moment één van hem houd, maar op een andere manier zoals ik. Maar ook met familie en vrienden. Ook zij hielden meteen van hem en waren altijd benieuwd hoe het met hem ging. Ergens voelde dit raar. Want hoe konden zij dit voelen, terwijl Luca mijn stukje was. Gemaakt in mijn buik. Negen maanden lang. Maar luca was geen stukje meer van mij, hij was nu van zichzelf. Soms was ik bang. Bang dat hij zou vergeten dat hij in mijn buik heeft gezeten, dat ik zijn moeder ben die er altijd was met elk gilletje, huiltje of zuchtje... en niet die leidster van de kinderopvang. Ik hoop dat hij onze band net zo liefdevol en dichtbij ervaart als ik. Op goede momenten weet ik zeker dat hij dat doet. Wanneer hij mij liefdevol toe lacht of wanneer zijn handjes mijn nek omhelzen. Maar op slechte momenten denk ik niks meer te weten en verlies ik mij af en toe in twijfel. Liefde voor je kind gaat zo diep en valt niet in woorden uit te leggen. Gelukkig hoef ik dit niet te doen. Luca hoeft het niet te begrijpen, hij hoeft het alleen te voelen.
Hoe ik terug kijk op dit jaar en of ik nog doelen heb voor volgend jaar? Ik wil vooral doorgaan met schrijven, ik wil mensen raken met mijn woorden, verdriet en vreugde van mij afschrijven, taboes verbreken en veel nieuwe mama’s helpen. Dat laatste wil ik niet doen met adviezen waar je hoofdpijn van krijgt, maar om gewoon te luisteren, om te vragen hoe het gaat en het persoon echt te zien. Volgend jaar wil ik vooral dichtbij mij zelf blijven, doen wat ik denk wat goed is, voor mij en mijn gezin en af en toe voor mijzelf kiezen. In 2 0 2 0 wil ik sterker in mijn schoenen staan, meer rust en geluk uitstralen en altijd eerlijk blijven. Ik wil de beste versie van mijzelf worden!
