Nu ik een prachtige zoon heb, ontstaan er in mijn hoofd meerdere onzekerheden. Onzekerheden die ik nauwelijks durf te uiten omdat ik niet negatief wil zijn. Het gaat dan om vragen als “Doe ik het wel goed?” “Heb ik wel voldoende geduld?” “Is hij wel gelukkig?” Ik twijfel ook wel eens of ik wel voldoende aandacht geef aan mijn zoontje. Mijn energie is soms zo op, dat ik hem in zijn wipstoel leg, waardoor ik zelf even tot rust kan komen. Laatst vertelde een moeder aan mij dat zij zich schuldig voelde, omdat ze één keer één avond niet met haar kind wilden spelen. Ik doe dit wel vaker. Tenslotte vraag ik me af welke gekke genen ik van mezelf overdraag aan mijn zoon. Ik ben niet de makkelijkste, heb flink wat struggles gehad en wil mijn zoontje daar graag voor behoeden.
Wat is een goede moeder? Ik vind het erg moeilijk en zelfs onmogelijk om hier een antwoord op te geven. Iedereen heeft zijn eigen idee, zijn eigen invulling. Iedereen probeert hopelijk een goede moeder te zijn. Of iedereen daar elke dag in slaagt ben ik niet zo zeker van. Ik bedoel, iedereen doet wel iets waar je achteraf van denkt: had ik dat maar anders gedaan.
En of ik een goede moeder ben... Er zijn genoeg momenten waaraan ik twijfel aan mezelf. Ben ik wel goed bezig? Gaat deze manier van denken mijn kind later tekort doen of mis ik bepaalde dingen omdat ik sommige keuzes maak. Maar ik weet wel: moeder zijn is niet gemakkelijk. Het is een fulltime job, zonder pauzes. Ik vergeet regelmatig wanneer ik voor het laatst heb gegeten en mijn thee is vaker koud dan warm. Het moederschap is een zware taak en een mega grote verantwoordelijkheid.
Ik was echt klaar voor de opvoeding van mijn mini mensje. Ik las boeken en ging naar een cursus bevallen en opvoeden. Maar nu mijn zoon te wereld is, weet ik pas echt wat het moederschap inhoud. Moeder worden verandert je. Lichamelijk, geestelijk… op alle vlakken. Het verandert je denken, je leven, je zijn. Van de ene op de andere moment. BAM. Je bent moeder. ineens, mijn zoontje op mijn blote buik. Een naakt klein mannetje die ik nog niet kende. Nergens was een beschrijving hoe ik het moest aan pakken. Ik moest vooral mijn gevoel volgen. Wanneer mijn zoontje aan het huilen was, wist ik echt niet altijd wat ik moest doen. En kreeg ik het gevoel, dat ik dat 'moedergevoel' miste. Verdriet, vermoeidheid en paniek volgden. Was dit huiltje normaal, waarom was hij nou zó verdrietig en hoe kon ik hem troost bieden.
Huilend liep ik uiteindelijk naar buiten met hem warm onder de dekens in de kinderwagen. Verder hielp niks. Van de een op de andere dag weigerde hij de borst. Ik kon hem met alle liefde die ik in mij had niet troosten. Deed ik iets niet goed of ben ik wel een goede moeder, waren de vragen die dan vaak door mijn hoofd gingen. Slapen deed hij namelijk ook niet goed. Tenminste niet overdag. De frustratie werd meer en ik wist gewoon niet meer wat ik kon doen. Na kilometers wandelen, was ik ook gewoon moe en op.
Soms lig ik wakker en denk ik na, over hoe ons leventje nu is en over de dingen die ik nu doe. Over dingen waar ik van baal maar ook over de dingen waar ik trost ben. Mijn hoofd draaid dan overuren. Sinds ik moeder ben zie ik in alles gevaren. Ik was zelf altijd meer een doener dan een denker. Maar nu, nu is alles anders. Op een gegeven moment moet ik hem steeds wat losser laten. Dingen zelf Laten ontdekken… Hij gaat mij niet alles komen vertellen, hij gaat waarschijnlijk uit op plekken waarvan ik eigenlijk niet wil dat hij gaat. Hij gaat mij en zijn vader een tijdje vanzelfsprekend vinden en knuffels zijn dan dingen waar hij zich te stoer voor voelt. Pas wanneer hij zelf aan kinderen begint gaat het besef komen wat een ouder eigenlijk waard zijn. Tenminste, dat denk ik. Zo denk ik. Zo was het bij mij. Ik heb als tiener lange tijd mijn ouders gewoon gevonden. Ik ging vaak tegen ze in en was echt niet de leukste thuis. Wat ze allemaal hebben doorstaan, voor mij hebben gedaan en wat ze hebben gevoeld, kwam pas het moment dat ik zelf een kind kreeg.
Het wegbrengen naar het kinderdagverblijf, blijf ik vreselijk vinden. Ook vind ik het lastig om weg te gaan zonder hem. Dit omdat hij vaak ontroostbaar huilt en amper te troosten is. Maar ik ben vooral bang. Ik ben bang dat er iets met hem gebeurd. Ik ban bang dat hij niet gaan worden hoe ik het in gedachten heb. Ik ben bang dat hij niet meer dat lieve schattig mannetje zal zijn, die 's morgens mij altijd begroet met een grote lach op zijn snoetje. Ik ben ook bang dat ik hem niet gelukkig kan maken. Ik ben zoals je hoort nog lang niet klaar om hem los te laten. Gelukkig duurt dat nog wel even. Maar ik zal wel een manier moeten vinden om hem stilletjes zijn eigen wereld te laten ontdekken.
