Ondertussen krijg ik onder de borstvoeding een vinger in mijn neus of knijpt hij zo hard in mijn vel, dat ik Auw gil. En dan nog die tandjes. Die vlijmscherpe witte Dracula tandjes. Hij bijt alleen wel vaker in mijn knie, dan dat hij dat godzijdank in mijn borst doet. Als ik terug denk, hem de eerste keer aan mijn borst. De struggels en de onderkin die ik steeds maakte. De uitleg over hoe je een hamburger maakt en de hogere wiskunde van voedingshoudingen. Ohhhh en niet te vergeten: de kleding. Huilend heb ik in de eerste maanden voor mijn kast gestaan en ik moest altijd nadenken of ik er wel gemakkelijk in kon voeden.
Ik dacht dat het nooit gemakkelijker zou worden en ik heb vaak voor de schappen van kunstvoeding gedaan en geschreeuwd tegen mijn man, dat ik dit niet meer wilde, als ik weer moest kolven en net te weinig bij elkaar kolfde. Het huis was ook echt te klein, toen hij mijn afgekolfde melk liet vallen. Maar het word beter. Het wordt gemakkelijker. Nu wilt hij liever zijn boterham met pindakaas dan mijn melk. Maar als het avond is, en hij naar bed moet... is hij weer dat kleine baby’tje en denk ik altijd weer terug aan onze eerste ontmoeting, jou eerste drink moment... maar dan zonder moeite, zonder struggles en tranen. Al bijna 11 maanden borstvoeding en daar ben ik verdomd trots op! de momentjes worden steeds minder, maar de momentjes die we hebben, koester ik.
