Klaas en ik zijn avontuurlijk en als we ergens voor gaan, dan gaan we er ook echt voor. ruim twee jaar geleden sloeg de vonk tussen ons over tijdens een date in een Italiaans restaurant. Ik was 21 toen ik hem voor het eerst zag. Onze ontmoeting is er nog steeds één die ik nooit zal vergeten: hij was mijn eerste match op tinder. Ja, alles behalve romantisch, maar nog steeds een giller van een verhaal op feestjes. Bij ons eerste afspraakje klikte het meteen.
Eigenlijk waren alle ingrediënten aanwezig voor een match made in heaven. En dus begon ons avontuur. You and me, baby. Eerlijk, we waren een dreamteam. Jij was handig. Kon met alles en iedereen overweg. Niks was te veel voor jou. En ik, ik was gewoon ik. Ik zag in alles iets positiefs. Wij maakte samen van een huis een thuis.
Na die date ging het allemaal in razend tempo. Waar veel stellen jaren over doen, deden wij in een jaar tijd. We maakte veel uitjes, aten vaak buiten de deur, gingen samen wonen en ik liet mijn spiraaltje eruit halen. Wat hebben we veel afgelachen. Herinner jij je hoeveel tandenpoetssessies we samen hebben meegemaakt? Dansend en zingend door de badkamer heen. Ik niet meer. Véél. Het leven was een feest met je. Was – ik praat in verleden tijd, ja.
Want zoals bij veel mooie dingen in het leven, komt aan alles een eind. Alleen jij en ik... wij zijn niet meer. Ik kon er niets aan doen, maar ik wilde nog meer. Niet dat jij niet genoeg was. Maar onze liefde was zo fijn. Dat we deze wel moesten delen en doorgeven.
Ik wist altijd al dat ik jong moeder wilde worden en toen ik Klaas leerde kennen, wist ik dat ik een kind met hem wilde. Ik zag hem al zo achter onze splinternieuwe kinderwagen lopen. Het was dan ook meteen raak. Een maand later hield ik een positieve zwangerschapstest lachend in tranen vast. Voordat we het wisten, was onze tweede liefde er: onze zoon. Alles is perfect aan jou. Je kleine neusje, die al duidelijk op de echo te zien was, dat het mijn neusje is. Je handjes waarmee je veelzeggend onze vingers mee vastgrijpt en dan je oogjes.. precies de oogjes van je vader. met die puppy oogjes ga jij nog veel voor elkaar krijgen.
Zó waren we in twee jaar de trotse ouders van Luca Jorris. Nu luca er is, nemen we hem gewoon mee op avontuur. De kraamzorg was de deur nog niet uit of we zaten al in het park (achter ons huis) een hamburger te eten. Een kleine maand later gingen we naar het terras en winkelen in Deventer. Ook ik moest over een drempel heen en vond ik het al mega spannend om samen met Luca boodschappen te gaan doen. Stel je voor... hij zou ineens gaan huilen?! Nu weet ik veel beter hoe ik hiermee moet omgaan en hoe ik hem kan troosten. En baby's huilen. Heel normaal dus. Die blikken die je krijgt van mensen om je heen zijn vaak vol medelijden omdat ze in jou schoenen hebben gestaan.
Klaas ziet niet zo snel beren op de weg. Natuurlijk hebben we veel geluk met Luca, hij is erg tevreden en slaapt heerlijk als hij in de kinderwagen gewiegd wordt. Als wij een huilbaby hadden gehad, had dit misschien niet gekund. Nu durf ik nog niet op vakantie te gaan: een lange autorit, vliegen en ergens zitten waar je de taal niet spreekt, vind ik nog erg spannend. Nu gaan we binnenkort een weekendje weg. Weer een drempel waar ik over moet. Maar nu ik durf te voeden in het openbaar, is de drempel wel minder hoog geworden. Zolang ons lieverdje op tijd zijn melk krijgt, vind hij alles leuk en lacht hij naar iedereen.
Wij wonen in Twente, naast bossen en parken. Zo trekken we onze wandelschoenen aan, nemen we de hond mee en wandelen we sowieso zes kilometer. elke dag. heerlijk vind ik dat. even je hoofd leeg maken en samen als gezinnetje de dag bespreken.
En jij, wat doen jullie allemaal samen met een baby? Gaan jullie al samen naar het buitenland of houden jullie je uitjes in de achtertuin of lekker dichtbij huis?
