Onlangs stond ik in de winkel, luiers en doekjes in te kopen, samen met luca. Op dat moment komt een kersverse mama binnen gelopen, met een huilende, ontroostbare baby. Ik zag de vermoeidheid in haar ogen en ze excuseerde zich snel en liep gestrest de winkel uit. Het ging allemaal erg vlot. Ik had haar graag willen zeggen, dat ze absoluut geen sorry hoeft te zeggen en dat de liefde die ze voelt alleen maar heftiger wordt. Je hart zal overlopen van liefde en bijna ontploffen. Het ding is echter, met dit soort van liefde, dat het zwaar kan aanvoelen. Misschien zal het voelen alsof je in twee gaat breken omdat het zo veel is. Je zal het verschil niet meer zien tussen uitputting en je depressief voelen, en de twijfel zal soms overheersen over wat de mooiste tijd in je leven zou moeten zijn.
Je baby zal huilen. Vaak. Je dagen zullen beginnen én eindigen met dat gehuil. Je lichaam zou daardoor soms niet meer kunnen, mentaal en fysiek. Je zal de vreemdste dingen googlen. Je baby zal alleen hazenslaapjes doen van tien minuten. Als je in een ongemakkelijke houding zit. Je zou het gevoel krijgen, dat je gek wordt. En je gaat huilen in de badkamer, na dat je eindelijk hebt kunnen douchen, terwijl het al 5 uur is. Op dit moment gaat het alleen nog maar over je kind. En je gaat denken dat deze fase nooit meer voorbij gaat: er zijn miljarden mama’s op deze wereld, maar je gaat je alleen voelen. En als je je vergelijkt met andere mama’s, zou je denken dat je het fout doet.
Deze liefde voor je kind, zal je ego verpletteren, je gaat jezelf verliezen en de angsten gaan je verlammen. Maar wat als ik je vertelde dat je baby op een dag zal glimlachen? Dat je baby zelfs luidop zal lachen? En dat jij dat ook zal doen? Je zal een antwoord vinden op alles wat je je hebt afgevraagd. Het huilen zal afnemen. Wat als ik je vertelde dat het beter wordt? Oh, het wordt absoluut beter! Je baby zal een ritme vinden, beter eten en slapen. Jij zal beter worden. Je zal groeien. Je zal je aanpassen, je plek vinden, en je opnieuw aanpassen. Dat is exact wat het moederschap inhoudt, denk ik. En ik smeek je, aanvaard dat dingen altijd onafgemaakt zullen voelen. Laat dat oké zijn. Laat dat genoeg zijn.
