En daar zit ik dan met mijn warme thee op de bank. Kind in bad gedaan en hij heeft voor het eerst vandaag meegegeten met de pot. Spaghetti met courgette en tomaat... hij vond het een feestje. Zijn net schone kleren konden zó de was weer in. Maargoed, hij heeft het opgegeten. Daar doen we het voor. De laatste tijd eet hij ineens super moeilijk, alsof hij zijn verse gepureerde creaties niet meer wilt. Neem zijn fruithapje; aardbei, framboos en appel. Gepureerd natuurlijk. Hell No dat ik het naar binnen kreeg. Ik heb toen 1,5 uur aan tafel gezeten voordat ik het op gaf. Ik weet dat eten nooit een strijd moet worden, dus hield ik mij dat maar in mijn hoofd. Vandaag gaf ik hem banaan... gewoon in stukken en dat vloog zo naar binnen. Luca heeft beslist dat hij al een grote jongen is, die eten wil, zoals zijn ouders dat doen. Hij gaat soms wat te snel en houd ik hem niet meer helemaal bij.
Na het eetfestijn is het altijd knuffel tijd en rits ik hem altijd in zijn mega schattige slaapzak. Met zijn kleine handjes die toch al wel heel groot lijken omhelst hij mijn nek en graaft hij zich in mijn borst. Het is melktijd. Zo noem ik dat dan. Ons momentje, elke avond voor het slapen gaan. Hij valt in slaap en ik leg hen stilletjes neer... aai hem nog door zijn pluizige haartjes en wens hem mooie dromen toe. Hij zou wel heel wat te verwerken hebben, na zo’n lange dag in het ziekenhuis. Hij was door de kinderarts doorverwezen naar de oogarts omdat hij nog steeds erg loenste. Zijn ogen werkte niet samen met elkaar. Dit deed ik vroeger ook, en na onderzoek bij mij, werd er ook niks gevonden. Ik maakte mij dus eigenlijk helemaal niet zorgen. Moedergevoelens zijn altijd right? Toch? Na uren bekeken te zijn door verschillende dokters, die ons niet mochten aanraken vanwege het coronavirus, werd er gelukkig niks gevonden. In mijn hoofd zei ik: “ik wist het toch al!”. Maar wat een trots kan je zijn als moeder, wanneer je kind zo stoer is. Hij onderging alle testjes en oogdruppels zonder gepiep. Ik heb het vandaag al heel vaak gezegd, hoe trots ik op hem ben... ik denk niet dat hij mij begrijpt... maar hoe dan ook lacht hij telkens als ik het zeg. Wat een geweldig jongetje is het toch.
