Daar was je dan, met je kleine neusje en je plakkerige haartjes van het vruchtwater. Je was op mijn borst gelegd. Zo begon je zoektocht naar de melk. Met een beetje hulp hapte je aan en na een paar uur mochten we naar huis. Vermoeid maar vol trots zaten we in de auto. We reden heel erg langzaam, want we waren voor alles bang... Straks wordt hij wakker van die drempels op de weg of doet hij zich nog pijn. Toen ik zwanger was wilde ik graag borstvoeding gaan geven. Dit wist ik zeker. In mijn omgeving kreeg ik verschillende reacties. “goed, dat is het beste voor je kind, of: daar ga je toch niet aan beginnen?” Ook werd mij vaak verteld dat vrouwen niet genoeg melk hadden, het vreselijk vonden of waarbij het niet lukte. Ik zie borstvoeding als iets natuurlijks, had het idee dat dat mij wel makkelijk zou vergaan. Ik had een romantisch beeld gecreëerd in mijn hoofd. Ik zag mij al zitten in de zomer op het terrasje waarbij ik een cocktail zonder alcohol bestelde, mijn zoontje drinkend aan mijn borst. Heerlijk leek mij dit en zo puur. Maar makkelijk was het zeer zeker niet! Ik heb mij geregeld geïrriteerd, zitten huilen en onzeker gevoeld.
In de eerste week dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis liep de borstvoeding goed. Te goed. Ik had zoveel melk dat mijn zoontje met zijn kleine mondje onmogelijk kon aanhappen. Lukte hem dit wel, verslikte hij zich en begon het riedeltje weer opnieuw. Mijn tepels waren helemaal kapot. Tot bloedens toe. Niet handig. Want met elke keer drinken, werden mijn tepels steeds kapotter. Het voeden van luca was lang niet zo fijn. Na een kei- snelle geboorte eiste hij constant de borst. Ik kon op dat moment niets anders doen dan voeden, voeden en voeden. De tepelkloven kwamen al snel en mijn wallen hingen tot mijn knieeen. Daarnaast deed het ook nog eens héél erg veel pijn. Ik besloot om mijn tepels even rust te geven door het gebruik van een kolf.
Wat een verademing. Even geen pijn. En mijn man kon ons zoontje ook een flesje geven, waardoor ik soms nog even mijn ogen dicht kon houden. Maar kolven... haat en liefde relatie met dat ding. Zo is het dubbel zoveel werk. Want je moet je kind op tijd voeden maar ook kolven. En er kan niet zoveel tijd tussen zitten, anders komt je productie in gevaar. Al snel bestond mijn leven alleen uit voeden. Ik was uitgeput en doodmoe, maar pauzes bestonden niet. En toen ging mijn kolf kapot. Ineens. ‘S nachts om half 3. Dikke paniek ontstond er in de slaapkamer. We hadden genoeg op voorraad, dat was niet het probleem. Ik was vooral bang dat het slecht was voor mijn productie want die was nog niet goed geregeld of voor borstontstekingen.
De volgende dag kon ik gelukkig terecht bij de lactatiekundige dichtbij mijn stad. Ik vertelde haar over de pijn met voeden en vroeg of ze toch nog een keer wilde kijken naar zijn tong en mondriem. Dit hadden de verloskundigen al gecheckt, maar mijn gevoel zei dat er iets niet klopte. En inderdaad. Hij bleek zijn mond en tongriempje te strak te hebben en we werden doorverwezen naar Groningen. Daar zou het gelaserd worden. Teleurgesteld vertelde ik mijn man het nieuws. Afgelopen weken heb ik voor niks zoveel pijn moeten doorstaan. Daarnaast was het ook voor hem beter als die eerder geholpen werd. Drinken kostte hem veel moeite en die energie moest hij gebruiken om te groeien. We maakten zo snel mogelijk een afspraak. “Je kan beter stoppen”. Het is heel goed bedoeld, maar zó irritant. Als ik vertel dat ik het moeilijk vind om mijzelf weer te vinden en tijd te maken voor alleen me-time onder al dat gevoed, gewandel en geknuffel. “Hij is al oud genoeg, hij heeft al zijn voedingstoffen al”, wordt er dan gezegd. “Houd gewoon op met die borstvoeding”. Blijkbaar is het geen onderwerp waar je zomaar even over kan praten.. Toen we moesten wachten op de juiste behandeling in Groningen, hing ik weer dag en nacht aan het kolfapparaat. Vraag mijn man maar, die kan zelfs op het deuntje liedjes maken.
Elke keer wanneer er een periode kwam, waarbij alles goed ging. Gebeurde er weer iets waardoor ik van die roze wolk afgetrapt werd. Op een dag werd ik wakker met veel pijn in mijn borst. En met elke minuut die voorbij ging werden de steken erger. Ik begon te rillen en ik voelde mij ziek. Ik kon niks anders dan mij er aan toegeven en in bed gaan liggen. Waar ik bang voor was, werd werkelijkheid. Borstontsteking. De tweede alweer. Deze keer was het vele maler erger. Pijnlijker. Mijn man had gelukkig vakantie, dus kon ik mij focussen op kolven, masseren onder de douche en uitrusten. En toen ik deze borstontsteking overleefd had heb ik zeker overwegen om te stoppen. Maar ik wilde zó graag 6 maanden volhouden en ik had al zoveel doorstaan. Het voelde als falen als ik eerder zou stoppen. Mijn zoontje groeide er zo goed op en ik vond onze momentjes samen zo fijn.
En toen Luca zijn paniek uitbarsting had, wees hij mijn borsten af. Alsof het ineens niet meer goed genoeg was. We waren ontzettend verbaasd, de borst was altijd het enige waarbij hij echt rustig werd. Deze paniek uitbarstingen werden vaker en langer. Ik kreeg een ontroostbaar ventje die niet meer wilde drinken en niet meer wilde slapen. Mijn moederhart brak elke keer als hij zoveel verdriet had. We gingen een medisch traject in. Dokteren vonden geen oorzaak en een bezoek aan de osteopaat was ook zonder succes. Met toeval kwam ik uit bij mijn eigen huisarts. Ze vond het erg lijken op een verborgen reflux, waardoor wij begonnen met medicatie. Hij werd een totaal ander kind. Hij lacht de hele dag, drinkt goed en slaapt zoveel beter. Dit konden wij ook weer afstrepen. Gelukkig. Rust ontstond er. Rust in huis, in mijn hoofd en in het lijfje van mijn zoontje.
We hadden alles op de rit. Het klopte weer. Trots waste ik mijn kolf af. Maar om het verhaal compleet te maken, kreeg ik buikgriep. Dit had ik al zo’n tien jaar niet gehad en nog nooit zó erg. Ik hield niks binnen. Trillend op mijn benen stond ik te kolven. Ons zoontje was namelijk opgehaald door familie omdat Klaas en ik beiden ziek waren. Ik was al blij als ik de wc kon halen. Mijn productie had een behoorlijke tik gekregen en ik moest er weer alles aan doen om het weer te verhogen. Aanleggen, veel drinken en rusten waren de toverwoorden. Na paar weken is alles weer zoals voorheen. Een gelukkige mama en een tevreden baby. Hopelijk blijft dit zó.
Mijn man zei net trots: eigenlijk geef je al 6 maanden borstvoeding! Waarop ik terug zei dat ik dat pas volgende week doe. Hij zei: maar we hebben genoeg voorraad voor één week! lachend keek ik hem aan en weet zeker dat ik nog langer door wil gaan. Ik wilde het op een dag samen afsluiten, wanneer wij maar vooral mijn zoontje er klaar voor is, terugkijkend op een bijzondere , intieme tijd. En daar ben ik op dit moment zeker nog niet.
