Dat Luca wat huilerig en hangerig was, wist iedereen wel. Elke baby is anders, dus wat is nou “normaal”. Wisten wij veel, dat dit huilen veel meer was dan krampjes en honger hebben.
In de eerste paar weken ging het wel. Ondanks dat het heel zwaar was, geef ik de schuld aan de kraamweken. Ik was uitgeput, wist niet wat ik deed en vond de borstvoeding hogere wiskunde. Als ik nu filmpjes terug kijk, zie je mij steeds wiebelen, lopen, wiegen met luca op de arm. Het straalt van mijn gezicht af, dat ik op dat moment niet gelukkig was, uitgeput, die roze wolk was er voor ons niet. Toen tenminste niet.
Het werd steeds erger. Klaas, mijn man ging gewoon naar zijn werk. Maar het leven thuis ging gewoon door, zo werd luca huilend wakker en huilde door tot zijn volgende slaapje, als wij geluk hadden dat hij ging slapen. Nu wil ik niet zeggen dat een baan niet zwaar is, maar ik merk wel, als ik even ergens anders was geweest of gewerkt had, mij dat wel weer oplaadde. Ik was dus jaloers. Ondertussen zat ik full time thuis met een huilende baby die niet sliep, gewoon bijna nooit.
Op een zonnigedag liep ik weer rondjes met luca in de kinderwagen, na een tijdje valt hij in slaap en wandelde ik weer naar huis. Zodra ik de voordeur had geopend, de kinderwagen zachtjes in de woonkamer had geparkeerd, liep ik rechtstreeks door naar boven en ging met mijn kleren aan in bed liggen. Ik sloot mijn ogen, die dik waren van het huilen. Ik ben op. Ik kan niet meer. Het enige wat ik wil, is slapen. En heel even vergeten dat ik mijn zoontje van 3,5 maand straks als hij wakker wordt weer begint met huilen.
Het doet mij zoveel verdriet, dat mijn kleine ventje zoveel pijn had en af en toe nog steeds heeft. Zo kwam ik uit pure toeval bij de dokter terrecht. waardoor het huilen van Luca bespreekbaar werd. Daarvoor werd ik niet serieus genomen, want dan werd er gezegd dat baby’s nou eenmaal huilen of het zijn krampjes kwam ook vaak aanbod. Ik liet een filmpje horen en zien, waarop de dokter meldde dat dit huiltje niet een normaal huitlje was en dat hij echt veel pijn had.
Hij kreeg medicijnen voorgeschreven, de dokter vond zijn gedrag erg lijken op een “verborgen reflux” en na twee weken ‘Smorgensvroeg hem met dwang die medicatie toe te dienen, veranderde ons zoontje is een heel ander kindje. Vrolijk, brabbelend en hij sliep ineens. Wat een verademing en wat konden wij veel van hem genieten. Nu durfde ik ook meer uit huis te gaan met hem, maar ook zonder hem. Ik hoorde ook van anderen dat hij veel rust uitstraalt en er heel gelukkig eruit zag.
Dit liet mij stralen en maakt mij gelukkiger dan ooit. Het enige wat ik ooit wilde was dat mijn kindje gelukkig is en rust in zijn koppie heeft. Ik wil niet dat hij zich zorgen moet maken om pijntjes. Het enige wat hij momenteel moet doen is groeien en voor de rest lekker baby zijn.
Zo ging het een tijdje lekker. Ik genoot van het moederschap. Het ging lekker thuis, we hadden helemaal ons plekkie gevonden en begonnen de dag vol vreugde. Alles ging gewoon goed. De borstvoeding, het huishouden, mijn werk, stage en zelfs mijn studie. Ik had alles onder controle en voelde mij groter dan groot. Ik haatte zelfs als ik maar even weg van huis was. Onder het kolven moest ik geregeld huilen omdat ik Luca, mijn kleine lieverd zo erg miste.
Huilend zei ik tegen mijn man: "ik hoop dat ik vandaag gebeld word op mijn werk, voor luca, voor niks ernistigs… maar zodat ik een extra dagje bij hem ben." Ik miste hem zo erg en kon er niet tegen dat hij sommige nieuwe ontwikkelingen op het kinderdagverblijf eerder showde dan thuis. Toen ik aan het werk was, ging de telefoon. Mijn collega nam op, en ik wist dat het telefoontje voor mij bedoeld was. Ik voelde het gewoon.
Ik wist niet hoe snel ik mijn spullen bij elkaar moest rapen en vergat door alles bijna mijn afgekolfde melk. Luca bleef maar ontroostbaar huilen en spuugde veel. Zodra ik hem uit de handen van de leidster viste, werd hij direct rustig. Thuis heb ik luca in badje gedaan, na het afdrogen direct aan de borst gelegd en viel die vrijwel meteen daarna in slaap. lekker tegen mij.
Dat je het als moeder goed doet. werd op dat moment bevesitigd. Hij had mij nodig en ik gaf wat hij zocht. al die twijfels van eerder verdwenen. Ik doe het wel goed. zachtjes legde ik hem in zijn bedje neer, naast zijn lievelings knuffel. zo sliep die zoet paar uurtjes en zijn we daarna gaan wandelen.
Wat er aan de hand bleek te zijn: tandjes. Hij wilde alleen maar bij mij zijn en was huilirige en hangerige dan normaal. Maar zoals alle mama's weten die een kindje hebben met een reflux, wordt de reflux erger wanneer ze ziek zijn of ze zich niet zo lekker voelen. de weerstand is dan slechter, waardoor de 'aanvallen’ meer opspelen.
Dus zó begon alles weer van voor af aan. Het huilen, overstrekken, gillen en niet willen slapen. Het is vermoeiend en het aller moeilijkste vind ik de onbegrip van iedereen om mij heen, de jaloezie die ik voel als ik baby’s zie, die geen reflux hebben en de verdriet die het mij doet om mijn lieve kindje zoveel onrust te zien hebben.
Het enige wat ik nu kan is troosten en proberen rustig te blijven. Je ziet mij weer veel wandelen met mijn wallen tot mijn knieeen. Maar ik doe dit allemaal voor hem: “ik doe het niet met plezier, maar wel met heel veel liefde”. Ik voel mij sterker als ooit te voren. Ooit had ik twijfel of ik wel een goede moeder kon zijn en of ik luca wel ooit kon begrijpen. Elk huiltje leek hetzelfde en ik raakte regelmatig in paniek, omdat hij niet te troosten was. Dit werkte averechts... wij zijn nu meer een team. Ik ben rustiger, voel hem veel meer aan en luister nu naar mijn eigen gevoelens. Ik liet mij eerder meer leiden door andere mensen. Mensen die mijn zoon niet kennen en het allemaal goed bedoelen, maar adviezen gaven waar je alleen maar een vol hoofd van krijgt. Ik ben zo trots. Zo trots op hem. Zo trots op mijn man. Maar nog trotser ben ik op mijzelf. Ik kan het wel en ik doe het wel goed. Ondanks de slapeloze nachten, de uren troosten en die stomme reflux die opspeelt: Het moederschap gaat lekker.
